کانون قلم دانشگاه گلپایگان

در هوایت همچو شبگرد غزل خوان می روم

                                   کوچه ها را با دلی آشوب و ویران می روم

دست هایم سرد واشکانم سرازیر است و غم

                                   می کُشد ما را ولی من سوی درمان می روم

در دلم دارم هزاران ماتم و درد و الم

                                   با که گویم درد ها را پس پریشان می روم

آن شبی کز دست ساقی جام مِی برداشتم

                                   کین بلا جامی ست من مست وخرامان می روم

فرصت از دستم برفته همچو برق و همچو باد

                                    وقت هایم صرف حسرت شد که نالان می روم

گریه هم دیگر به حال زار من مرهم نشد

                                      مرهمی دیگر بیاور چونکه گریان می روم

                                                           شعر: محمدحسین حری